Historia tego dawnego sanatorium wodoleczniczego z XIX wieku wiąże się z czasami świetności śląskiego kurortu zwanego wówczas Bad Ziegenhals. W drugiej połowie XIX wieku głuchołaski kurort znany był z leczenia chorób i niedomagań metodami opracowanymi przez ks. Sebastiana Kneippa, a propagującymi stosowanie naturalnych metod w terapii. Inspiracją dla S. Kneippa stały się podwaliny wodolecznictwa rozpropagowane przez Vincenza Priessnitza z pobliskiego Gräfenbergu (dziś część Jeseníka w Rep. Czeskiej).

W 1882 roku zbudowano w Bad Ziegenhals nowe sanatorium "Ferdinandsbad" czyli dzisiejszy Instytut Dydaktyczno-Naukowy im. Vincenza Preissnitza. Tutaj, podobnie jak w innych głuchołaskich sanatoriach, uczniowie Kneippa stosowali zabiegi wodne dostosowując dawki i rodzaje do potrzeb kuracjuszy. Zalecali także ruch na świeżym powietrzu, dietę bogatą w jarzyny, noszenie lnianej bielizny i picie krystalicznie czystej wody z pobliskich źródeł. Leczono tutaj kąpielami a także zawijaniem ciała w prześcieradła i polewaniem wodą z dodatkami o różnej temperaturze. Tak leczono choroby reumatyczne, zapalania naczyń, płuc, oskrzeli, jelit i inne dolegliwości.

Na skutki urazów, obrzęki, przekrwienia, stłuczenia i skręcenia stosowano okłady. Do popularnych kąpieli leczniczych stosowano wodę z domieszkami borowin, wywarów z igliwia sosnowego, miazgę drzewną w postaci szlamu sprowadzanego z pobliskich papierni. Skuteczne były też kąpiele w ziołach, wywarach z owsianej słomy, siana, świerkowych gałęzi itp.

Popularnymi metodami Kneippa były wówczas : chodzenie boso po rosie a w zimie po śniegu, brodzenie po wodzie, oraz słoneczne kąpiele stosowane z powodzeniem w sanatorium "Ferdinandsbad" wykorzystujac pięknie nasłonecznioną werandę oraz ukwiecone ogrody. Typowe dla tego sanatorium stały się nowości lecznicze do których należało zaliczyć: kąpiele galwaniczne, elektrowstrząsy, okłady z lodu i kąpiele perełkowe zwane wówczas "kąpielami z bąbelkami".

W 1903 roku olbrzymia w skutkach powódź, która nawiedziła Bad Ziegenhals zmieniła losy doskonale prosperującego "Ferdinandsbad." Po ucieczce przerażonych skutkami powodzi gości zaniechano działalności sanatoryjnej w całym kurorcie oraz Ferdinandsbad.

Dopiero w 1919 roku całą będącą w hipotece posiadłość nabyło Zgromadzenie ss. Urszulanek Unii Rzymskiej z Prowincji Świdnickiej. Stało się to za namową i pomocą znanego na Górnym Śląsku ks. Ludwika Skowronka, autora popularnej na Śląsku książeczki "Droga do Nieba".

Siostry Urszulanki nazwały nabyty kompleks "Marienfried" czyli Maryja Pokoju i zorganizowały w nim szkołę gospodarstwa domowego dla dziewcząt oraz klasztor. Od 1923 roku do 1934 roku czyli do swojej śmierci w "Marienfried" przebywał ks. Skowronek korzystając z zasłużonej emerytury.

Lata okresu miedzy wojennego to czas aktywnej działalności urszulańskiej szkoły. Podczas lat wojennych szkołę przetworzono na wojskowy szpital. Zaś po zakończeniu działań wojennych losy szkoły i klasztoru całkowicie podporządkowano zarządzeniom władz komunistycznych. Ograniczono działalność sióstr w klasztorze a w obiektach szkolnych zarekwirowanych przez władze ludowe urządzono najpierw Szkołę Przemysłu Papierniczego dla formacji chłopięcej "Służba Polsce" a następnie Ośrodek szkoleniowy Centralnego Związku Spółdzielczości i Kółek Rolniczych Samopomoc Chłopska.

Po przemianach ustrojowych w naszym kraju siostry Urszulanki odzyskały prawo dysponowania swoją własnością i wydzierżawiły obiekt szkoły Katowickiemu Urzędowi Miejskiemu, który służył wówczas jako baza popularnych w tym czasie zielonych szkół. Po okresie dzierżawy aktywnym użytkownikiem szkoły stała się Caritas Diecezji Katowickiej, organizująca tutaj ferie i kolonie dla dzieci. W budynku dawnego klasztoru siostry przyjmowały także grupy oazowe i neokatechumenalne.

W 1997 roku 6 lipca rozpoczynająca dopiero swe zniszczenia w Polsce katastrofalna powódź doprowadziła do ruiny dolne pomieszczenia budynków, zaplecze i gromadzone na remonty zasoby tak, że siostry podjęły decyzję o przekazaniu posiadłości Caritas Diecezji Opolskiej.

Po przeprowadzeniu prac po powodziowych Caritas zaadoptowała obiekty do pełnienia funkcji wypoczynkowej i rehabilitacyjnej. Odremontowany Ośrodek stał się też ważnym centrum rekolekcyjnym, szkoleniowym oraz kulturotwórczym. Zaplecze Ośrodka na czele z kaplicą, gabinetami rehabilitacyjnymi, salą balową, kawiarnią oraz terenami rekreacyjnymi pozwalają na aktywny wypoczynek, rehabilitację oraz dobre wykorzystanie czasu wolnego.

Nawiązując do swych korzeni sanatoryjnych z XIX w. Ośrodek Formacyjno – Rehabilitacyjno - Wypoczynkowy Caritas Diecezji Opolskiej od 1 .04. 2015 r. stał się Instytutem Dydaktyczno-Naukowym im. Vincenza Priessnitza. Zmiany te pozwalają na rozwój ośrodka pod względem wykorzystania potencjału kulturowego, historycznego i samego wodolecznictwa. Inspiracją do przekształceń jest niewątpliwie dziedzictwo lecznictwa opartego na naturalnych metodach, a zwłaszcza wodolecznictwa zapoczątkowanego na śląskiej Ziemi przez Vincenza Priessnitza.

Vincenz Priessnitz – urodził się 4.10.1799r. na wzgórzu Gräfenbergu nieopodal dzisiejszego Jesenika, na terenie ówczesnego Śląska Austriackiego. Zmarł 28.11.1851r. i pochowany został w mauzoleum w miejscu urodzenia. V. Priessnitz był gospodarzem zajmującym się rolnictwem ale i samoukiem w zakresie medycyny niekonwencjonalnej i naturalnej. Na obszarze ówczesnych Niemiec i Austrii uznawany za kontynuatora metod hydroterapii zapoczątkowanych przez pochodzących z dzisiejszej Świdnicy Siegmunda Hahna i Johanna Siegmunda Hahna.

Od jego nazwiska pochodzi najbardziej popularne urządzenie w łazienkach zwane prysznicem. Podczas prac rolnych mając 16 lat Vincenz doznał nieszczęśliwego wypadku, którego skutki groziły kalectwem. Stosując wodne zabiegi, jakie zaobserwował w przyrodzie na przykładzie rannych zwierząt szukających ulgi w cierpieniu w leśnych źródłach, wyleczył sam siebie. Od 23 roku życia prowadził uznaną nawet przez specjalną cesarską komisję z Wiednia praktykę znachorską, pomagając coraz liczniej zgłaszającym się po pomoc w leczeniu różnych schorzeń pacjentów. W 1826 r. na leczenie do Priessnitza przybyło ponad 200 osób a kilka lat później sami tylko Polacy w liczbie 330 osób stanowili zaledwie jedną czwartą grupy pacjentów.

W rozwijającym się nowym podsudeckim uzdrowisku Gräfenberg stosowano niezbyt skomplikowane zabiegi. Główne zalecenia wodnego doktora jak nazywano V. Priessnitza to kąpiele, polewanie wodą, okłady, słońce i ruch. Efekty były nadspodziewanie dobre. W uruchomionym w 1829 r. pierwszym na świecie z prawdziwego zdarzenia zakładzie wodoleczniczym leczono urazy, stany zapalne, schorzenia dróg oddechowych i choroby skóry. Potem dołączono do tego także zaburzenia psychiczne. Uzdrowisko Priessnitza zdobyło taką sławę, że nawet cesarski medyk z Wiednia posłał po „wodnego doktora” poszukując pomocy dla chorego członka rodziny cesarskiej. Jesenik odwiedzały osobistości takie jak Tołstoj, Gogol, Zygmunt Krasiński, osoby z rodziny Habsburgów. Śląski „wodny doktor” był tak sławny, że doszedł do Niego list wysłany z Ameryki Południowej zaadresowany jedynie: Vinzenz Priessnitz Europa.

Pierwsze SPA w Jeseniku dało początek następnym wodnym uzdrowiskom stosującym metody wodolecznicze i naturalnej medycyny. Kilkadziesiąt lat po śmierci Priessnitza rozwinęło się słynne dziś na cały świat bawarskie uzdrowisko założone przez ks. Sebastiana Kneippa. Powstał model leczenia oparty na naturalnych metodach zwany Kneippkur. Priessnitz zyskał także popularność w Ameryce. John H. Kellogg wzbogacił jego metody o naturalną dietę. Proponowanym przez niego dietetycznym daniem dobrze korespondującym z zabiegami opartymi na naturze były płatki kukurydziane – dzisiejszy śniadaniowy corn flakes. Polacy zaś w duchu wdzięczności V. Priessnitzowi w stu lecie urodzin ufundowali pomnik z napisem:
Bóg go natchnął, by najłagodniejszym a najskuteczniejszym środkiem – wodą – cierpiących ratował.