Historia tego dawnego sanatorium wodoleczniczego z XIX wieku wiąże się z czasami świetności śląskiego kurortu zwanego wówczas Bad Ziegenhals. W drugiej połowie XIX wieku głuchołaski kurort znany był z leczenia chorób i niedomagań metodami opracowanymi przez ks. Sebastiana Kneippa, a propagującymi stosowanie naturalnych metod w terapii. Inspiracją dla S. Kneippa stały się podwaliny wodolecznictwa rozpropagowane przez Vincenza Priessnitza z pobliskiego Gräfenbergu (dziś część Jeseníka w Rep. Czeskiej).
W 1882 roku zbudowano w Bad Ziegenhals nowe sanatorium "Ferdinandsbad" czyli dzisiejszy Instytut Dydaktyczno-Naukowy im. Vincenza Preissnitza. Tutaj, podobnie jak w innych głuchołaskich sanatoriach, uczniowie Kneippa stosowali zabiegi wodne dostosowując dawki i rodzaje do potrzeb kuracjuszy. Zalecali także ruch na świeżym powietrzu, dietę bogatą w jarzyny, noszenie lnianej bielizny i picie krystalicznie czystej wody z pobliskich źródeł. Leczono tutaj kąpielami a także zawijaniem ciała w prześcieradła i polewaniem wodą z dodatkami o różnej temperaturze. Tak leczono choroby reumatyczne, zapalania naczyń, płuc, oskrzeli, jelit i inne dolegliwości.
Na skutki urazów, obrzęki, przekrwienia, stłuczenia i skręcenia stosowano okłady. Do popularnych kąpieli leczniczych stosowano wodę z domieszkami borowin, wywarów z igliwia sosnowego, miazgę drzewną w postaci szlamu sprowadzanego z pobliskich papierni. Skuteczne były też kąpiele w ziołach, wywarach z owsianej słomy, siana, świerkowych gałęzi itp.
Popularnymi metodami Kneippa były wówczas : chodzenie boso po rosie a w zimie po śniegu, brodzenie po wodzie, oraz słoneczne kąpiele stosowane z powodzeniem w sanatorium "Ferdinandsbad" wykorzystujac pięknie nasłonecznioną werandę oraz ukwiecone ogrody. Typowe dla tego sanatorium stały się nowości lecznicze do których należało zaliczyć: kąpiele galwaniczne, elektrowstrząsy, okłady z lodu i kąpiele perełkowe zwane wówczas "kąpielami z bąbelkami".
W 1903 roku olbrzymia w skutkach powódź, która nawiedziła Bad Ziegenhals zmieniła losy doskonale prosperującego "Ferdinandsbad." Po ucieczce przerażonych skutkami powodzi gości zaniechano działalności sanatoryjnej w całym kurorcie oraz Ferdinandsbad.
Dopiero w 1919 roku całą będącą w hipotece posiadłość nabyło Zgromadzenie ss. Urszulanek Unii Rzymskiej z Prowincji Świdnickiej. Stało się to za namową i pomocą znanego na Górnym Śląsku ks. Ludwika Skowronka, autora popularnej na Śląsku książeczki "Droga do Nieba".
Siostry Urszulanki nazwały nabyty kompleks "Marienfried" czyli Maryja Pokoju i zorganizowały w nim szkołę gospodarstwa domowego dla dziewcząt oraz klasztor. Od 1923 roku do 1934 roku czyli do swojej śmierci w "Marienfried" przebywał ks. Skowronek korzystając z zasłużonej emerytury.
Lata okresu miedzy wojennego to czas aktywnej działalności urszulańskiej szkoły. Podczas lat wojennych szkołę przetworzono na wojskowy szpital. Zaś po zakończeniu działań wojennych losy szkoły i klasztoru całkowicie podporządkowano zarządzeniom władz komunistycznych. Ograniczono działalność sióstr w klasztorze a w obiektach szkolnych zarekwirowanych przez władze ludowe urządzono najpierw Szkołę Przemysłu Papierniczego dla formacji chłopięcej "Służba Polsce" a następnie Ośrodek szkoleniowy Centralnego Związku Spółdzielczości i Kółek Rolniczych Samopomoc Chłopska.
Po przemianach ustrojowych w naszym kraju siostry Urszulanki odzyskały prawo dysponowania swoją własnością i wydzierżawiły obiekt szkoły Katowickiemu Urzędowi Miejskiemu, który służył wówczas jako baza popularnych w tym czasie zielonych szkół. Po okresie dzierżawy aktywnym użytkownikiem szkoły stała się Caritas Diecezji Katowickiej, organizująca tutaj ferie i kolonie dla dzieci. W budynku dawnego klasztoru siostry przyjmowały także grupy oazowe i neokatechumenalne.
W 1997 roku 6 lipca rozpoczynająca dopiero swe zniszczenia w Polsce katastrofalna powódź doprowadziła do ruiny dolne pomieszczenia budynków, zaplecze i gromadzone na remonty zasoby tak, że siostry podjęły decyzję o przekazaniu posiadłości Caritas Diecezji Opolskiej.
Po przeprowadzeniu prac po powodziowych Caritas zaadoptowała obiekty do pełnienia funkcji wypoczynkowej i rehabilitacyjnej. Odremontowany Ośrodek stał się też ważnym centrum rekolekcyjnym, szkoleniowym oraz kulturotwórczym. Zaplecze Ośrodka na czele z kaplicą, gabinetami rehabilitacyjnymi, salą balową, kawiarnią oraz terenami rekreacyjnymi pozwalają na aktywny wypoczynek, rehabilitację oraz dobre wykorzystanie czasu wolnego.
Nawiązując do swych korzeni sanatoryjnych z XIX w. Ośrodek Formacyjno – Rehabilitacyjno - Wypoczynkowy Caritas Diecezji Opolskiej od 1 .04. 2015 r. stał się Instytutem Dydaktyczno-Naukowym im. Vincenza Priessnitza. Zmiany te pozwalają na rozwój ośrodka pod względem wykorzystania potencjału kulturowego, historycznego i samego wodolecznictwa. Inspiracją do przekształceń jest niewątpliwie dziedzictwo lecznictwa opartego na naturalnych metodach, a zwłaszcza wodolecznictwa zapoczątkowanego na śląskiej Ziemi przez Vincenza Priessnitza.
